Groeten uit Gamlitz
Grüß Gott meine freunden,
Vorige maand heb ik een hele gave Oostenrijkse on-line tasting georganiseerd voor de een wijnclub. Daar waren maar liefst 4 van de top 20 wijnproducenten van Oostenrijk bij aanwezig om ieder twee van hun wijnen te laten proeven, te bespreken en toe te lichten. De heren hebben een fantastische niet te vergeten online proeverij gegeven en hebben mij ettelijke malen gekscherend uitgenodigd om weer eens langs te komen en een paar dagen mee te plukken. Ik dacht waarom niet, dus op het moment dat ik dit op papier zet bevind ik mij in Gamlitz, Südsteiermark bij Weingut Sattlerhof.
Gisterochtend vroeg ben ik met mondkapje en al op het vliegtuig gestapt naar Wenen, waarvan ik met een huurauto richting Gamlitz ben gereden. Om 15:00 uur op de plaats van bestemming aangekomen, werd ik vriendelijk ontvangen door de goedlachse Andreas Sattler gehuld in een ware Lederhose. Hij verontschuldigde zich, maar de zaken waren wat hectisch want maandag begint de oogst en hij loopt een beetje achter met het schoonmaken van de tanks en andere logistieke zaken; ‘Neem vast een glas Sauvignon Blanc Steiermark, dan kom ik er zo aan!’ Nou na twee en een half uur in de kar gezeten te hebben glijdt die er wel even lekker in; heerlijk fris, met sappige tonen van tropisch fruit en citrus, maar niet te over done, zoals vaak SB‘s gemaakt worden, dat overdreven groenige met een overkill aan kruisbes en paprika, nee deze is verkwikkend fris met een vleug van grapefruit! “Juicy!” Terwijl ik van mijn druivensap geniet, geef ik vluchtig mijn ogen de kost. Het familiebedrijf bestaat uit plus minus 5 vertrekken die min of meer aan elkaar zijn gekoppeld. Een van binnen zeer moderne bijna simplistische proefruimte met een moderne houten proeftafel en paar uitgelichte kasten waar alle wijnen van Sattlerhof staan uitgestald. Een mooi belichte gewelf-achtige doorgang naar de wijnkelder, die aan beide kanten is bezaaid met kisten magnums, jeroboams, Rehoboams, methusalems, salmanzars en groter, trekt mijn aandacht, wat zou er achter die deur zitten? Het woonhuis van de ouders van Andreas en Alexander (die nu het wijnbedrijf leiden) bevindt zich naast de Taverne van de oom van de jongens, die aan de overkant ook nog een top restaurant bestiert. Natuurlijk mag er ook geen hotel ontbreken op dit typerend Oostenrijks uitstralende domein. Bijna alle vertrekken zijn met elkaar verbonden en het domein is zeer levendig, mede door alle in en uitlopende wijntoeristen.
‘Come Yuri’ roept de haastige, licht gestreste Andreas, ‘Jump in my car, I wil show you around, where all the magic starts: in the vineyards!’ Lichtelijk bezwaard, omdat ik ongeveer in de meest hectische tijd ben gekomen, trek ik snel mijn hippe mondkapje over mijn mond en spring in de auto. Vanaf dit moment krijg ik les van de jonge, zeer bevlogen en professionele Andreas. Wauw!
Hij rijdt mij al pratend en vol enthousiasme door het werkelijk onbeschrijfelijk en schitterende landschap naar de Kranachberg, waar zijn grootvader eigenlijk de eerste cru van Gamlitz heeft gemaakt, op een stuk land van de kerk waar nog immer een begraafplaats is gesitueerd. Sterker nog het land is nog steeds in eigendom van de kerk en wordt gepacht door de familie.
Andreas legt me uit, met een schop in zijn hand, dat het gebied relatief jong is. 50 miljoen jaar geleden was dit alles nog zee en zijn er platen over elkaar heen gaan schuiven, welke de Alpen (solid rock), andere gebieden en Steiermark hebben gevormd. In de dalen vindt je eigenlijk nog een hele rijke bodem van een soort rivierbedding, waar tegenwoordig veel graan en groentes worden verbouwd, de grond is te rijk voor wijnbouw, maar de heuvels cq bergen met hun varierende ondergrond, mede met de klimaat invloeden van, en de Alpen en de Adriatische zee en het landklimaat zijn perfect voor wijnbouw. Steiermark bestaat ook voor meer dan 60% uit bebossing welke ook weer zorgt voor de brede bio diversiteit van het gebied. De beginselen van Biodynamica, de filosofie en werkwijze welke de familie Sattler hoog In het vaandel heeft staan. “Alles moet met elkaar in verbinding staan Yuri, anders verstoor je de natuur, wat we eigenlijk al hebben gedaan met bijvoorbeeld landbouw en de wijnbouw. Veel mensen hebben het hier over de prachtige natuur, wat natuurlijk onzin is, want mooie rechte rijen met wijnstokken heeft natuurlijk niets te maken met natuur; it’s made by man!” Lacht hij naar me terwijl hij driftig zijn schop in de grond steekt en ermee een grote kluit uit schept en overhandigt aan mij; “ruik, voel, kijk en stop het in je mond……….ha ha dat laatste hoeft niet, maar mocht je het doen dan voel je echte terroir en proef je een week lang niets meer, wat goedkoper is voor mij …….ha ha ha,” het joch lacht zijn ballen uit zijn lederhosen omdat ie zag dat ik serieus aanstalten maakte om de redelijk vochtige aarde In mijn mond te stoppen. Maar goed, het heeft al weken niet geregend en de met korrelig zand, gravel en leisteen bal met gras, bloempjes en ander onkruid voelt vochtig aan, ruikt naar krijt en zit vol met gaten en zelfs zie ik een soort van schelpje. ‘No that’s probably a rest of an human bone, remember we are on a formerly graveyard………” ….., dusssss …….? ik wist niet dat Oostenrijkers humor hadden. Dat lederhosen broekje zit nu wel vol denk ik. De gast pist weer in zijn broek, van het lachen. “Je hebt gelijk we vinden hier veel fossielen welke duiden op het bestaan van zee.Sterker nog, de wijnen van de Kranachberg hebben ook iets ziltigs, dat zal je zo wel proeven!”
Andreas rijdt me rond van Pfarweingarten naar Eckberg en vertelt me over de gebiedswijnen, Ortsweinen, Ried Weinen en de Grosse Lagen of te wel de Grand Cru, laat me de verschillende druiven proeven, van Muskateller, Weissburgunder, Sauvignon Blanc en Morillon (Chardonnay) en vertelt met een enorme passie over de historie en de geografische ligging en belangen van het gebied. Ook vertelt hij over de Buschenschanken die de streek kent aan der Weinstrasse. Een soort van agri tourismo wat we kennen in Italië en Frankrijk. De wijnboeren mogen hun eigen wijnen en producten verkopen als een restaurant, mits het koude gerechten zijn en van eigen grond. ‘Dus voor een paar Schilling zit je als een Keizer in Oostenrijk,’ lacht Andreas, ‘ik zal je een paar tips geven voor morgen’.
Na een paar uur door het gebied gereden te hebben komen we terug bij de Weingut en is het tijd om alles even door te proeven; het kunnen allemaal wel mooie verhalen zijn maar het bekkie wil ook wat. Eerst lijdt hij mij rond in de hypermoderne kelder waar alles via zwaartekracht gebeurt, veel groter eigenlijk dan ze eigenlijk nodig hebben, maar zo kunnen ze wijn bewaren om later op de markt te brengen, want veel van de Grosse Lagen Weinen moeten gewoon langer rijpen, dus daarom liever meer opslag ruimte dan te weinig; zijn vader had namelijk altijd te weinig ruimte. Ik ben in heel wat kelders geweest, maar deze kan ik tot indrukwekkend bestempelen. Vanuit de kelder lopen we naar waar de Barrels liggen opgeslagen met allemaal namen ipv nummers, dit omdat voor de jongens makkelijker te onthouden is dan nummers en het zijn allemaal namen van familieleden en vrienden, die ze op deze manier eren. We ptoeven een druppel Morillon die nog zeker een jaar moet rijpen op zijn eigen lies, bijzonder en nu al veel complexiteit, rondeur en super zuren met een licht brioche op de achtergrond, dat belooft veel goeds! Het speeksel is aangemaakt, de toon is gezet, de papillen staan op scherp……. Let’s taste!
Ik wordt in een soort moderne proefkelder aan een mooie tafel geplaatst met door een toograam uitzicht op wijgaarden, de lichtinval is bijzonder mooi, mede de Zalto glazen waar uit geproefd gaat worden!
Over de wijnen zijn proef notities beschikbaar, die zijn redelijk technisch, kort en krachtig, daar ga ik jullie nu niet mee lastig vallen.
Andreas heeft er zin in, want na een dertigtal sublieme wijnen, als Sauvignons, Muskatellers, Morillons & Weissburgunders te hebben geproefd, vraagt hij of ik zin heb om bij zijn oom te gaan eten in de Taverne.
Ach ik ben er nu toch en na al deze mooie en loepzuivere wijnen is het aan mij om een mooie fles open te trekken als blijk van waardering. We schuiven buiten aan Een tafel aan, want binnen zat ram vol en ik vraag zijn tante om twee bier en de wijnkaart. Komt in orde Zegt ze en niet veel later staan er twee kouwe kletsen klaar en ligt er een boekwerk klaar van jewelste! Meine Gutte, dat is meer dan het Oude en Nieuwe Testament samen. Wat een wijnlijst pffff! Super wijnen uit de regio, maar ook prachtige Champies, Bourgognes, Barolo’s, Bordeaux’s, Super Toscan’s etc. Ik kan er uren in kijken, maar besluit om Andreas iets uit te laten zoeken van zijn eigen wijn! Het wordt een Pfarweingarten Weissburgunder 2006! We zoeken wat lekkers uit de streek uit om te eten en wachten na het bijna atten van het bier met smacht op de wijn. Wauw, rock & roll, wat een wijn! Dik, sappig, fris, structuur, kracht, finesse, rondeur, lengte, mineraal, zuren…….dat alles in een ‘oude’ pinot blanc! Ik noem het een worldclass wijn , waarop Andreas toch een beet verlegen lacht en mij knikkend bedankt.
Super irritant dat ik niets hoef te betalen bij het afscheid nemen! Ondanks het Corona gedoe, waar we ons de hele dag aan hebben gehouden, geef ik hem een omhelzing als blijk van enorme waardering, welke wederzijds werd gegeven en ontvangen!
Ik ben bek af en verplaats mij naar mijn hotel een paar km verderop, waar ik mijzelf direct klaar maak voor mijn mandje. Wauw wat een dag……..Morgen weer een dag!