Groeten uit Gamlitz II

Zondag 20 september 2020

Ik heb keizerlijk geslapen in het typisch truttig Oostenrijkse Gästhoff, met kaiserbrötchen met schinke, jus uit een pak en een soort zwarte substantie wat voor koffie doorgaat als onbijt, check ik uit en drop mijn plunje achter in de door mij gehuurde Lion 207 stationcar. Het is werkelijk prachtig weer en bij het vertrek van de parkeerplaats, staat er een groep jagers in lederhosen lachend met allen een glas wijn in de hand mij toe te proosten……..zo…..die hebben er zin in en de weg opdraaiend kijk ik op de klok……..are you serious? Het is half 10! Okay, wellicht gunstig voor de konijnen, fazanten en wilde zwijnen. Of zouden de jagers net terug zijn. 

Jongens ik heb er zin in, ondanks dat ik alleen op pad ben en vandaag mijzelf moet vermaken. Op aanraden van Andreas ga ik de kilometers lange Weinstrasse verkennen. Hij heeft me een aantal tips gegeven, die ik zeker moet aandoen. Ik parkeer mijn auto bij een soort van kraam, die helaas nog gesloten is en bekijk de kaart met de daarop door Andreas aangegeven plaatsen waar ik heen moet om het echte Südsteiermark te voelen. Wauw dit is al een hemelse plek met een uitzicht over de glooiende wijngaarden en bebossing. Het zonnetje draaid op volle toeren, blauwer kan het niet en de volle trossen druiven glinsteren op de voordag van de Oogst van 2020. Ik pik er eentje en stop deze in mijn mond, waarop een explosie van aromatische zoetige zuren mijn palette even wakker schudt; Gelber Muskateller, …..kan niet anders! Ik loop richting de Weinstrasse waar verderop mijn druifproef bevindingen op een wijngaardbord van Weingut Müllisch wordt  bevestigd ‘1,5 ha Gelber Muskateller’. Ik gniffel in mezelf en hoor in mijn gedachten een goede vriend, Rob van Midden tegen mij zeggen ‘zou je wat mee moeten doen!’ De grap die we zo ongeveer elke keer maken als een soort van gekscherend compliment, wanneer we op wijnreis zijn. 

Het valt me op dat het behoorlijk druk is overal met wandelaars, fietsers en cabrio’s. Ik heb er stevig de pas in en voel me in mijn element, vrolijk en intens happy. Al genietend en wandelend passeren er veel dingen door mijn gedachten, waaronder René, een gepassioneerde chef die een paar keer met ons mee is geweest op wijnreis, ook naar Oostenrijk, ik geloof in 2012. Hij vertelde mij toen over het prachtige Südsteiermark met zijn mooie heuvels, de wijnen en het lekkere eten, toen der tijd hebben we het niet aangedaan, maar mede door zijn enthousiasme ben ik er nu. René is helaas niet meer onder ons, maar alles wat hij mij vertelde is waar, het is hier een paradijs! Terwijl ik door de gedachte een klein traantje wegpink zie ik daar een schattig klein kapelletje, alsof het uit de lucht is komen vallen. Ik daar naar binnen koop een kaarsje en brand deze voor René! Merci maat!

Inmiddels al heel wat kilometers verder bemerk ik me dat ik helemaal de verkeerde kant op ben gelopen, want ik kom al die aanbevolen Buschenschanken niet tegen. Ik heb hier en daar al wat gepofte kastanjes en middelmatige wijnen voor een paar schilling geproefd op de, zo moet ik wel zeggen, schitterende glooiende route, maar nog niet het summum wat Andreas mij had beloofd. Tjonge jonge, ouwe padvinder!